Underglaze
نقاشی زیرلعابی روشی برای تزئین سفال و سرامیک است که در آن نقاشی رنگ آمیزی شده قبل از اینکه با لعاب سرامیکی شفاف پوشانده شود و در کوره پخته میشود به سطح اعمال می شود. از آنجا که لعاب متعاقباً آن را می پوشاند ، چنین دکوراسیونی کاملاً با دوام است و همچنین امکان تولید سفال با سطحی که براق یکنواخت است را می دهد. تزئین زیر لعاب از رنگدانه های مشتق شده از اکسیدها استفاده می کند که وقتی قطعه در کوره پخته می شود با لعاب ترکیب می شود. این یک روش ارزان تر است ، زیرا فقط به یک پخت نیاز است ، در حالی که نقاشی زیر لعابی نیاز به دو یا در بعضی موارد سه بار در دمای پایین تر دارد؛ که اصطلاحا به آن پخت دوم یا سوم میگویند. [1]
بسیاری از سبک های تاریخی ، به عنوان مثال ظروف میناکاری ایرانی ، ظروف ایماری ژاپنی ، دوکای و ووکای چینی، دو نوع تزئین را با هم ترکیب می کنند. در چنین مواردی اولین پخت برای بدنه ، تزئین زیر لعاب، بعد از اعمال مینای لعاب، پخت دوم است. با این حال، از آنجا که پخت اصلی یا براق شدن در دمای بالاتری نسبت به دکوراسیون لعاب (نقاشی زیر لعابی) قرار دارد، طیف رنگهای موجود در زیر لعاب محدودتر است مخصوصاً برای ظروف چینی در زمانهای گذشته چنین بود، زیرا دمای پخت مورد نیاز برای بدنه چینی به خصوص ظروف چینی بالا بود و تا حد زیادی محدود به رنگ زیر لعابی آبی و طیفی از رنگهای قهوهای و قرمز بود. رنگهای دیگر در پخت درجه حرارت بالا سیاه میشدند. [2] نمونه هایی از اکسیدهایی که در حین پختن رنگ خود را از دست نمی دهند ، آبی کبالت است که توسط چینی سلسله مینگ آبی و سفید معروف شده، آبی کبالت و فیروزهای ، بنفش کم رنگ ، سبز و قرمز متمایل به سفال اوزنیک . [3]
یک کاوشگر باستان شناس در سایت Tongguan ثابت کرد که تکنولوژی رنگ زیر لعاب در دوره های تانگ و پنج سلسله پدید آمده و از تونگوان ، چانگشا سرچشمه گرفته است. [4] با این حال آبی کبالت برای اولین بار در سفالگری ایرانی استفاده شد. [5] این تکنیک برای ظروف سفالی و چینی بسیار مورد استفاده قرار گرفته است. [6]
ایرانی؛ کاسه ؛ سرامیک-سفال- ظروف مینایی – رنگ آمیزی روی لعاب قرن 12/13
بشقاب Nabeshima با طرح گل ، آریتا ، ژاپن ، اواخر قرن 17 ، دوره ادو
